Αυθεντικότητα – Αυθεντία – Αυθάδεια : Το λεξικό της πολιτικής (του Νίκου Σίμου)

Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω παρακολουθήσει ή ακόμα και εμπλακεί σε πολιτικές συζητήσεις, είτε τοπικού, είτε περιφερειακού, είτε κεντρικού χαρακτήρα, αν και οι διαχωριστικές γραμμές, τα όρια των παραπάνω, τείνουν να εξαφανιστούν. Ίσως φταίει το γεγονός ότι στην πυραμίδα της διοίκησης της χώρας μας τα πάντα εξαρτώνται από την κορυφή της και ο καταμερισμός αρμοδιοτήτων και ευθυνών είναι, στην καλύτερη των περιπτώσεων, θολός.

Ολιγωρίες της κεντρικής διοίκησης χρεώνονται – στα μάτια των πολιτών – στην τοπική αυτοδιοίκηση, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που η ανικανότητα των τοπικών αρχόντων βρίσκει άλλοθι πίσω από την δυσκινησία ή ακόμη και ακινησία της κεντρικής διοίκησης. Η χαώδης κρατική μηχανή αποτελεί την τέλεια κάλυψη φαινομένων διαφθοράς. Στο όνομα της «διαφάνειας» και της «δικαιοσύνης» επιβαρύνονται οι αδύναμοι μόνο και μόνο για τη δημιουργία εντυπώσεων και μίας ψευδούς αίσθησης ισοβαρούς κατανομής βαρών, ενώ την ίδια στιγμή ευνοούνται οι κατέχοντες. Το σίγουρο είναι ότι κοινός παρονομαστής είναι πάντα ο πολίτης, που δεν απολαμβάνει των υπηρεσιών που δικαιούται ενώ σαφέστατα πληρώνει γι’ αυτές.

Ασχέτως όμως του ποιος και σε τι ποσοστό είναι ο υπεύθυνος, το χαρακτηριστικό των πολιτικών συζητήσεων που προανέφερα είναι η πλήρης άρνηση συλίβδειν του πολιτικού συστήματος. Και εκεί ακριβώς συνειδητοποίησα κάτι που με ταρακούνησε, με τρόμαξε. Συνειδητοποίησα ότι πολύς κόσμος, συμπεριλαμβανομένου και εμού, δεν έχει κάποιον ή κάτι να πιστεύει σε αυτό, να το υποστηρίξει, να αγωνιστεί για αυτό χωρίς έμμεσο ή άμεσο κέρδος. Και μέσα στην αγωνία ή προσμονή ή ελπίδα να βρεθεί αυτός που θα μας οδηγήσει στο αύριο, στρεφόμαστε ενστικτωδώς σε οτιδήποτε τείνει να λάμψει ή έστω να φεγγίσει λίγο, για να ανακαλύψουμε για άλλη μία φορά ότι είναι άνθρακας ο θησαυρός.

Κάθε φορά που κάποιος χτίζει την εικόνα του ηγέτη, του διαφορετικού ηγέτη, ο οποίος προσελκύει υποστηριχτές, σχεδόν οπαδούς, που τα λόγια του σε πείθουν και σε γεμίζουν με ελπίδα για την επόμενη μέρα του τόπου, στο τέλος κάτι συμβαίνει, μια δήλωση, μια επιλογή, μία κίνηση και το είδωλο διαλύεται σε τόσο μικρά κομματάκια που δεν αξίζει καν να προσπαθήσεις να συναρμολογήσεις.

Το ρόλο του «ηγέτη» δεν θα τον περιόριζα μόνο στο αμιγώς πολιτικό σύστημα, όπως αυτό το αντιλαμβανόμαστε κάθε φορά που διαβάζουμε τον επιθετικό προσδιορισμό «πολιτικό», αλλά προεκτείνω την έννοια σε πολλών ειδών συλλογικότητες (συνδικαλιστικές, αθλητικές, πολιτιστικές, εκπαιδευτικές). Συλλογικότητες οι οποίες είχαν, έχουν και θα έχουν πολιτικό (ΟΧΙ κομματικό) ρόλο μέσα στην κοινωνία, ενώ την περίοδο που διανύουμε έχουν υποχρέωση να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν.

Παρόλο που στο παρελθόν τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, με στόχο την εκλογή ή επανεκλογή κάποιου, θεωρούνταν ανεκτά, ή ίσως και θεμιτά, σήμερα τα πράγματα πλέον απαιτούν εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση. Ο ηγέτης δεν είναι απλώς ο επόμενος διαχειριστής. Είναι αυτός που θα δείξει το δρόμο προς την αλλαγή και μη βιαστείτε να με κατατάξετε πολιτικά γιατί δεν εννοώ αυτή του Ανδρέα Παπανδρέου. Αλλαγή είναι ο σεβασμός στην προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια του πολίτη, αλλαγή είναι η πραγματική δωρεάν παιδεία και υγεία, αλλαγή είναι το δικαίωμα στην εργασία, αλλαγή είναι η κοινή λογική, αλλαγή είναι η αλήθεια και όχι η επίπλαστη εικονική πραγματικότητα. Και  ο ηγέτης έχει ηθική υποχρέωση να σταθεί αντάξιος των προσδοκιών που δημιουργεί προεκλογικά.

Μπορεί οι νόμοι της φυσικής να είναι απαράβατοι, όπως αυτός που ορίζει ότι οι φελλοί επιπλέουν, όμως είναι επιτακτική ανάγκη να μην αφεθούν να ορίζουν τις τύχες μας. Είναι επιτακτική ανάγκη να δημιουργηθεί ένα ρεύμα που θα παρασύρει θα επιπλέοντα παράσιτα στο περιθώριο.

Είναι εύκολο να παριστάνει κανείς με αυθάδεια την αυθεντία. Το δύσκολο είναι να είναι αυθεντικός. Είναι εύκολο είναι να στρέψουμε την πλάτη στους ηγέτες. Το δύσκολο είναι να βρεθεί κάποιος στον οποίο θα στρέψουμε το βλέμμα.

Καλή Χρονιά!!!