Παρουσίαση Απάντων ποιημάτων του πρόωρα χαμένου Μεσσολογγίτη ποιητή Μίνου Ζώτου

Στις 4 Ιουνίου και ώρα 18:30 στο πολιτιστικό κέντρο Παλλήνης «Οινοποιείο Πέτρου» από το Αθλητικό Επιστημονικό Πολιτιστικό Σωματείο (ΑΘΛ.Ε.ΠΟΛΙ.Σ.) και τον Σύλλογο Αιτωλοακαρνάνων Γέρακα θα παρουσιαστούν στο αναγνωστικό κοινό τα Απαντα ποιήματα, αλληλογραφία και εργοκριτική του πρόωρα χαμένου μεσολογγίτη ποιητή Μίνου Ζώτου.

Ο Μίνως Ζώτος, γεννήθηκε στο Νεοχώρι Μεσολλογίου το 1905 και παρακολούθησε μαθήματα στη Νομική Σχολή Αθηνών. Το 1932 πέθανε από φυματίωση, σε ηλικία μόλις 27 ετών.

 Στην διάρκεια του σύντομου βίου του ήρθε σε επαφή με ιερά τέρατα της λογοτεχνίας όπως ο Κ. Καρυωτάκης, η Μαρία Πολυδούρη, ο Μιλτιάδης Μαλακάσης  η Μελισάνθη κ.ά.  εξέδωσε δύο ποιητικές συλλογές τα «Βήματα» και το «Αφιέρωμα». 

Η τρίτη ποιητική του συλλογή «Σουρντίνα» εκδόθηκε από τον συγγραφέα Κ. Σ. Κώνστα το 1972 με τίτλο Άπαντα, μια έκδοση που χρηματοδοτήθηκε από την Κοινοτική Αρχή Νεοχωρίου της Παραχελωίτιδος Αιτωλοακαρνανίας.

Σήμερα με πρωτοβουλία της ανεψιάς του ποιητή, φιλολόγου κυρίας Ειρήνης Αλετρά-Μαρούδα και της οικογενείας της και υπό την επιμέλεια του φιλολόγου κ. Γεωργίου Αιμ. Πιτσινέλη, εκδόθηκε αυτή η σύγχρονη και πληρέστατη έκδοση του έργου του, η οποία πέρα των τριών ποιητικών Συλλογών περιλαμβάνει  πλήθος ανέκδοτων ποιημάτων, κριτικές και κείμενα που γράφηκαν για τον ποιητή και, τέλος, σπάνιο φωτογραφικό υλικό σχετικό με αυτόν.

Παραθέτουμε τρία ποιήματά του.

ΤΕΤΡΑΣΤΙΧΟ
Εχάθηκε απ’ τα μάτια μου της μοίρας μου η φοβέρα,
χαράς χαμόγελο έλαμψε στα χείλη τα πικρά
κι εχύθη σ’ όλο το είναι μου με το δροσάτο αγέρα
γλυκό μυστήριο κι όνειρο κι αγάπη κι ομορφιά...

Κ. ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ
Του κόσμου οι φαύλοι, ευγενικέ ποιητή, που σε θρηνούμε,
τόσες φορές απάνου σου πατήσαν να περάσουν·
μα εκεί που πας και γρήγορα θα ’ρθούμε να σε βρούμε,
δε γίνεται, θλιμμένε μου, για να σε φτάσουν.

Αλήθεια, στένεψε η ζωή κι είναι η γενιά μας στείρα,
η Ποίηση παραλήρημα, τι θέμε πια εδώ κάτου;
Δεν έχει τόπο εδώ για μας κι η μόνη εμπρός μας θύρα,
για να διαβούμε, απόμεινε μονάχα του θανάτου.

ΕΝΩ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΜΟΥ...
Ενώ το πνεύμα μου ίμεροι γαλήνης ανυψώνουν,
μες στην καρδιά μου ο έρωτας στενάζει απελπισμένα·
η γνώση με αντιμάχεται κι οι πόθοι με κυκλώνουν,
–όλα τα ενάντια σμίξανε για πόλεμο σ’ εμένα.


Αλίμονο! Σηκώνομαι και πότε πέφτω πάλι·
φαντάζω τάχα για ήρωας με τραγική ηρεμία,
κι όμως δεν είμαι πιότερο σ’ αυτή την άγρια πάλη
παρά η σκηνή, όπου παίζεται μια ξένη τραγωδία.