...για την Μαρία...

Γράφει η Δέσποινα Δαλιάνη - Βακάλη

Ποιητικές βραδιές, αφιερωμένες σε μεγάλους Έλληνες ποιητές, όπως ο Γιάννης Ρίτσος, ο Νίκος Καββαδίας, ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Κωνσταντίνος Καβάφης. Συναυλίες από μουσικά σχήματα που αποτελούσαν ταλαντούχα νέα παιδιά από το Γέρακα, όπου το αλάνθαστο αισθητήριο της Μαρίας είχε ανακαλύψει και εκτιμήσει. Απαγγελίες από μαθητές των σχολείων, αλλά και ενήλικες, τους οποίους έπεισε ότι μπορούν να προσδώσουν το δικό τους χρώμα και μια άλλη διάσταση, σε λογοτεχνικά κείμενα, ποιήματα, γνωμικά και τραγούδια. 

Αφιέρωμα στη Σμύρνη, το Ρεμπέτικο τραγούδι, τον Στέλιο Καζαντζίδη και άλλους αξιόλογους καλλιτέχνες. 

Καταγραφή της ιστορίας του Πολιτιστικού Συλλόγου «ΠΗΓΗ» μέσα από τα Πρακτικά των Συμβουλίων και των δράσεών του. Γραμματέας του Συλλόγου «ΠΗΓΗ» και υπεύθυνη Πολιτιστικών εκδηλώσεων επί σειρά ετών. 

Είναι μόνο μερικές από τις δραστηριότητες της Μαρίας Χαλκίδη, οι οποίες άφησαν εποχή σε μια χρονική περίοδο που στο Γέρακα δεν υπήρχε Πολιτιστικό Κέντρο, δεν υπήρχε κινηματογράφος, δεν υπήρχε τίποτα. 
Το πιο σημαντικό από όλα όμως, ήταν τότε που ο Δήμος Γέρακα, την τελευταία Κυριακή της αποκριάς, διοργάνωνε καρναβάλι με τη συμμετοχή των Συλλόγων και των Φορέων της περιοχής. Ε! Λοιπόν, θα πρέπει να ήταν το 1996 ή 97 (ας με διορθώσει κάποιος) που το άρμα με το οποίο συμμετείχε ο Σύλλογος «ΠΗΓΗ» ήταν ένα ομοίωμα του Παρθενώνα, με αναφορά στα Ελγίνεια. Υπάρχουν αδιάψευστες φωτογραφίες και μαρτυρίες. Για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα λοιπόν, μετά την αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη, ακολούθησε ο Σύλλογος «ΠΗΓΗ» και είκοσι χρόνια μετά, η κ. Αμάλ Αλαμουντίν Κλούνεϊ. 

Η ιδέα και η επιμέλεια της κατασκευής του άρματος, το οποίο επιτελέστηκε στον επαγγελματικό χώρο του επίσης αείμνηστου Γιάννη Κανδηλώρου, ήταν και πάλι της Μαρίας Χαλκίδη. Είναι πολλά που θα μπορούσαν να γραφτούν….

Στη μικρή αίθουσα του Συλλόγου «ΠΗΓΗ» και στις φιλόξενες αίθουσες των λιγοστών σχολείων, απολαμβάναμε όσα μας προσέφερε και τα οποία όλοι θεωρούσαν πρωτοποριακά για την εποχή εκείνη.

Και μετά οι δρόμοι μας χώρισαν….

Και αλλάξαμε δράσεις και πορεία και σκεπτικό,
διότι «τα πάντα ρει μηδέποτε κατά τ’ αυτό μένειν».
Όμως, όλοι νοσταλγήσαμε εκείνες τις μέρες.
Όλοι αναγνωρίσαμε την προσφορά.
Όλοι συναισθανθήκαμε το κενό.

Και τώρα το κενό θα γίνει δυσαναπλήρωτο, διότι πάντα ελπίζαμε, ότι οι δρόμοι μας θα μπορούσαν να σμίξουν και να πορευτούμε όλοι μαζί, όπως τον παλιό καλό καιρό…
Το μόνο που μένει, είναι να διδαχθούμε από το φευγιό της..
Καλό σου ταξίδι Μαρία και δέξου τη Συγγνώμη μας, αν κάποτε χωρίς να θέλουμε σε στενοχωρήσαμε.