Παρασκευή 20 Μαρτίου 2015

"Καλό σου ταξίδι" Μαρία...

Για άλλη μια φορά, σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, βρίσκομαι - βρισκόμαστε μπροστά σε μία οδυνηρή απώλεια.
Η Μαρία ξεκίνησε για το "μακρινό ταξίδι", για να πάει να συναντήσει πολλούς ακόμα φίλους μας... Για άλλη μια φορά καλούμαι να γράψω κάτι ως αποχαιρετισμό σε ένα πρόσωπο από εκείνα που δέθηκαν και έγιναν ένα με τον Γέρακα μας, σε εποχές που τίποτα, μα τίποτα δεν ήταν αυτονόητο, ούτε ακόμα και το νερό που πίνουμε... Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, ήδη το κενό μέσα μου έχει γίνει πολύ μεγάλο και τα λόγια τέτοιες στιγμές είναι πολύ φτωχά. Και εγώ πολύ, πολύ αδύναμος τελικά...
Εκτιμώ πως οτιδήποτε και να γράψω δεν πρόκειται να μετριάσει ή να ανακουφίσει αυτά που αισθάνομαι ούτε εγώ ούτε οι άλλοι φίλοι της, ούτε φυσικά οι δικοί της άνθρωποι.
Είναι όμως υποχρέωσή μου να το κάνω, υποχρέωση μου απέναντι της, όσο δύσκολο και αν είναι αν και φοβάμαι πως δεν θα τα καταφέρω...
Νιώθω πως από εκεί που βρίσκεται τώρα η Μαρία θα χαμογελά και σίγουρα θα καταλαβαίνει...
Εκεί που βρίσκεται τώρα, δεν είναι μόνη της, υπάρχουν πολλοί φίλοι μας που έφυγαν νωρίτερα και την υποδέχτηκαν. Ξέρω... ξέρω καλά, ακόμα και το τι συζητάνε και πως θα "νιώθουν".
Τα παραπάνω βέβαια δεν έχουν καμιά σημασία για όλους όσους μείναμε πίσω. 
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε -και θα το κάνουμε- είναι το να απευθυνθούμε στους συμπολίτες μας, ειδικά τους νέους θα πρέπει να γνωρίζουν ότι πριν έλθουν σε αυτό τον τόπο, υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι στους οποίους ο τόπος μας χρωστάει πολλά.
Η Μαρία Χαλκίδη - Νικολοπούλου, ήταν μία από αυτούς! 
Μέσα στην γενική ερημιά των τότε εποχών, με τις ελάχιστες αλλά δυνατές πολιτιστικές λάμψεις, μέσα στις στερήσεις και τις δυσκολίες μέσα σε συνθήκες που κάθε άλλο παρά θύμιζαν πόλη, συνθήκες που βίωναν οι τότε κάτοικοι και οι οικογένειές τους, αυτός ο τόπος πάντα έβρισκε τον τρόπο να "φωνάζει" πως είναι ζωντανός, υπάρχει, δημιουργεί από το μηδέν. 
Και επειδή οι "τόποι" δεν έχουν φωνή, αυτή την φωνή, την ζωντάνια, την ψυχή, την έδιναν άνθρωποι... όπως η Μαρία.
Έχω πολλά να θυμηθώ, τόσα που στο μυαλό σίγουρα δεν χωράνε. Χωρούν όμως στην ψυχή γιατί εκεί στόχευαν. Θα αναφερθούμε σε όλα αυτά, θ
α έλθει η ώρα και γι αυτό, όχι τώρα όμως γιατί δεν μπορούμε... Μόνο τα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη από το "Άξιον Εστί", ένα έργο (ανάμεσα σε δεκάδες άλλα) που τίμησε απαλύνουν κάπως τη λύπη μας... 
"Σε χώρα μακρινή και αρυτίδωτη τώρα πορεύεσαι"... Καλό σου ταξίδι Μαρία. 

Αύριο Σάββατο και ώρα 14:00 θα έλθουμε να σε βρούμε όλοι, εκεί στον Άη Γιάννη...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.